heilt feil

Eg er tung og trøytt av sakn allereie før flyet landar på Gardermoen. Tilbake til kvardagen som eigentleg er så fin, men som ikkje kan nytast fordi tanken på han der heime er altoppslukande. Ein tung hovudverk har okkupert skallen min og vil ikkje sleppe taket. Eg har altfor mange oppgåver å gjere, men berre det å handle mat krev krefter som eg ikkje har. Så merkeleg det er, at ein kan bli så grusomt sliten så raskt. At kroppen kan vere full av bekymring for noko som ikkje er gale. 

Dei som seier at dei kan hjelpe meg å takle stresset og angsten gav meg berre eit visittkort og sa eg skulle ringje viss eg har det vanskeleg. Eg har det jo vanskeleg. Kvifor skulle eg stå der med tårer i auga viss alt var tipp topp? Kvifor kunne eg ikkje få ein time neste veke, sidan det var fullt denne veka? I staden må eg samle mot til å gå dit (eller verre - ringe) endå ein gong utan å vite kva eg skal seie. Kven veit kor lang tid det vil ta? 

Eg er lei. Det kjem til å gå over, men i mellomtida må eg kaste vekk tid og krefter på å ikkje fungere. 

Til Harald

Som kontaktlærar for meg dei tre åra på vgs var du alltid flink til å lytte. Du forstod at mitt manglande engasjement ikkje skuldast manglande evner, og let meg ta ting i mitt eige tempo når det gjekk trått. Samstundes stilte du krav, og sytte for at eg hjelpte meg sjølv når det var naudsynt. 

Kvil i fred.