På veg til flyplassen i går kjøpte eg Vann til elefantene, sjølv om eg eigentleg ikkje hadde råd til å kjøpe nokonting i det heile. Det viste seg å vere eit godt val, for på Gardermoen hadde dei kansellert flyet mitt og plassert meg på eit anna som skulle ein annan stad.
Før eg visste ordet av det hadde vi vore i lufta ein time lenger enn vi eigentleg skulle, brukt tre forsøk på å lande i tett skydekke og kraftige regnbyger, eg var blitt bilsjuk av berg- og dalbaneflyginga, og alle dei trehundreogførtiåtte sidene i boka var ferdiglesne.
Trehundreogførtiåtte sider med trettitalssirkus i USA. Uromantisk og vidunderleg på same tid. Aldri har eg lengta så sterkt tilbake til kjensla av å stå i sirkusmanesjen med publikum på alle kantar og eit orkester bak ryggen. Nesten magisk.
Eg innser at eg er nøydd til å sjå filmatiseringa av boka sjølv om eg ikkje kan fordra Robert Pattinson og ikkje kan sjå for meg Reese Witherspoon som passande i rolla som Marlena. Men no må eg sjå filmen. Eg berre må.
Forresten så er eg heime på haustferie. Her skal eg vere i over ei veke og jobbe, sanke sauer, kose og ominnreie. Elskar det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar
alt er mogleg. det umoglege tek berre litt lenger tid.