I halv titida vaknar eg ordentleg, etter å ha slumra i eit par timar. Kan konstatere at det blir sideleie ei stund framover, for i ryggleie er det umogleg å puste uanstrengt.
Smertestatus om morgonen er ikkje altfor ille, men så snart eg nippar til den biffige biffgryta frå Sigrid-goodiebagen skjønar eg at livet ikkje er så enkelt likevel. Pinex er min ven.
Vel vitande om at det garantert kjem verre dagar, tenker eg at det er lurt å bruke brusetablettar medan eg enno kan klare det. Blandast ut i vatn, løyser seg opp i eit hav av bobler, luktar MEDISIN lang veg. Ikkje overraskande er smaken tilsvarande. Eg føler meg sjukare og sjukare der eg sit og skal tvinge i meg eit glas MEDISIN gjennom den stakkars halsen min.
Skåp og skuffer blir tråla etter noko som kan døyve smaken. Eg endar med å tilsetje ein slump doven cola i det framleis halvfulle glaset. Sandra står opp og lét seg underhalde av mi stakkarslege framtoning. Eit kvarter seinare har eg endeleg fått i meg alt, og biffgryta står for tur. Denne gongen går det greitt. Eg får i meg eitt måltid, berekna på halvtåringar...
Vidare utover dagen går det i kveitebolle, ein halv avocado og eg er lei av saftis nesten før eg har smakt. Så altfor uendeleg søtt. Kveldens siste måltid består av meir babymat. Denne gongen avanserer eg til 12 månaders-glas, og sjølv om det tek meg ein time å få det ned, er det faktisk ganske godt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar
alt er mogleg. det umoglege tek berre litt lenger tid.