post-op, dag 4

Denne morgonen viser seg å bli starten på det helvetet eg har førebudd meg på. Smertene er igrunn ikkje det aller verste, men heilt frå eg veltar ut av senga er eg svimmel, kvalm, slapp og skjelven. Eg må spy, men får det ikkje til. Eg vil sove, men blir kvalm så snart eg legg meg flatt. Eg vil ete, men må gi tapt etter ei lita skei avocado med eple. 

Enkel logikk tilseier at litt mat bør verke positivt inn på den generelle slappheita og kvalmen, og for å gjere eteprosjektet gjennomførbart greier eg til slutt å få ned brusetablettane mine oppløyst i cola. I ein times tid pendlar eg mellom badet og stova med jamne mellomrom, og tenkjer kvar gong at "no spyr eg". Men neida, ingenting skjer, og eg går laus på eit glas babymat. To-tre skeier, så seier kroppen stopp endå ein gong, og eg sovnar endeleg. 

Neste gong eg opnar augene er det alvor. Eg spyr i det einaste eg har tilgjengeleg; ein heilt gjennomsiktig matpakkepose. Skjebnen vil dessutan ha det til at Sandra skal kome heim akkurat på det tidspunktet, så medan eg halvvegs ligg, halvvegs sit i sofaen og har det heilt jævleg, blir det ho som må forsyne meg med tørkepapir. Unnskuld, Sandra. 

Heldigvis betyr den ubehagelege situasjonen at kroppen min kan godta litt næring. Eg får endeleg til å ete resten av babymaten, og kviknar til ganske greitt etter dette. Eit par timar om kvelden er alt eg får ut av dagen, men håpet er dermed tent om at alt blir betre i morgon. Yeah, right...