loppedilla

Dette er heilt sikkert eit teikn på at eg er i ferd med å bli fullstendig ko-ko.

Dei to komande dagane er nemleg dei to største loppemarknadsdagane i heile året (her i Oslo), og for å få mest mogleg ut av tida, har eg merka av alle dei 24 skulane på kartet. Og så har eg hengt kartet opp over senga. Det kjendest eigentleg litt greitt å dekke over statistikknotata frå førre eksamen, men mest av alt føler eg meg teit som brukar så mykje tid på å bestemme meg for kva for loppisar eg skal satse på. Jaja, eg får då oversikt, om ikkje anna! 

Dagen i dag hadde mykje på lur til ei trøtt frøken (altså meg). Første forelesning vart droppa til fordel for noko heilt anna kjempeviktig, og det gav meg sjansen til å takke ja til kafélunsj ilag med herlege Sigrid. Etterpå var det tid for dag 2 med hundedisseksjon. Min absolutte undervisningsfavoritt! Det kan kanskje verke litt rart at det skal vere så kjekt å kutte i eit dødt dyr, men ein lærer fantastisk mykje av det. Dessutan gir det ein heilt spesiell type erfaring når ein får sjå og kjenne på noko fysisk, og ein sjølv må leite seg fram til dei rette strukturane i kroppen. Ein lærer med heile seg, i staden for å berre bruke auga, slik ein gjer når ein les ei bok. 

Hundedisseksjonen førte også med seg dagens store skuffelse.

Neeiii! KAMERAET mitt! 

Det dyre, vasstette og påstått støtsikre kompaktkameraet mitt, som har vore ein trufast følgjesvein i snart eit heilt år. Ein skulle tru det var perfekt for meg, som ofte er litt uvøren når det kjem til eigne ting (av ein eller annan grunn er eg stort sett veldig flink med det som tilhøyrer nokon andre). At det skulle gå så lang tid før eg faktisk mista det i bakken er eigentleg litt rart, men i dag hendte det. 

TRE meter skulle det liksom tole, men no ser det altså slik ut, og det datt berre to meter ned! Eg er skuffa, vonbroten og djupt såra, for dette er ein skikkeleg strek i rekninga. No må eg til Japan Photo (som alltid gir skikkeleg bra service, det skal seiast) for å klage, og dei kjem sikkert til å ville reparere eller gje meg eit nytt kamera som er heilt likt. Ikkje at det kostar meg noko, men no veit eg jo at kameraet ikkje toler så mykje som det skal, og då blir det veldig mykje meir irriterande at det er så tregt som det er. For det er skikkeleg tregt, og bileta blir berre sånn passe (når dei ikkje blir heilt elendige fordi utløysaren var for treg, vel å merke). 

Jess, klar for loppemarknad!